#trotsopwezel

Vera en Luc: "Vrijwilligerswerk doen geeft voldoening"

Van 2 tot 10 maart is het de Week van de Vrijwilliger. Wij staan in deze periode graag stil bij de onmisbare bijdragen die vrijwilligers leveren aan de samenleving.

Ook het lokaal bestuur doet beroep op vrijwilligers. Sterker nog, voor heel wat gemeentediensten zijn ze cruciaal. Bijvoorbeeld voor de lokale dienstencentra, waar huwelijkspartners Vera en Luc zich al enkele jaren belangeloos inzetten voor onze inwoners.

Luc zet zich in als medewerker van de handicar en mindermobielencentrale en werkt ook voor Digipunt, Vera doet vrijwilligerswerk in de cafetaria van lokaal dienstencentrum Ter Wezel.

Vera en Luc, jullie zijn beiden vrijwilliger voor het lokaal bestuur. Wat doen jullie precies?

Vera: “Ik sta elke dinsdagnamiddag achter de toog in LDC Ter Wezel. Ik doe dat omdat ik het graag doe. De mensen bedienen, de kasten aanvullen, wat opruimen en afwassen… En als het kan ook een babbeltje doen met de mensen natuurlijk.”

Luc: “Ik werk hier als telefonist voor de handicar en de mindermobielencentrale. Ik beantwoord de inkomende oproepen en help zo de mensen verder. Zo help ik wat de dienst te ontlasten. Ook ben ik automatisch mee in het verhaal van Digipunt gerold. Dat is ook een heel leuke job waarin ik veel dankbaarheid krijg van de mensen. Ik help er mensen die een probleem of vraag hebben over hun computer of gsm.”

Hoeveel tijd spenderen jullie aan dit vrijwilligerswerk?

Vera: “Een keer per week een halve dag. Dat heb ik zelf zo gekozen. In de winter zou het misschien wat vaker kunnen, maar in de zomer ga ik graag ook fietsen. Maar dat kan hier allemaal. Alles is bespreekbaar, dus dat is leuk.

Luc: “Voor de handicar en de mmc werk ik een halve dag per week, elke donderdagvoormiddag. Voor Digipunt is dat anderhalf uur om de veertien dagen. Niet overdreven veel tijd, geen echte opoffering. En het zijn allemaal momenten die mij passen.”

“Ik heb eigenlijk altijd vrijwilligerswerk gedaan, vroeger bij de vrijwillige brandweer. Na mijn pensioen heb ik onder andere geholpen bij de vaccinatiecentra tijdens de coronaperiode. Nadien kwam ik hier terecht. Stilzitten vind ik niet goed. Ik wil graag onder de mensen blijven komen.”

Wat vinden jullie er zelf het leukste aan?

Vera: “De omgang met de mensen vind ik het leukste. Je hebt iets om handen. En je voelt dat je iets waardevols doet voor de mensen. De mensen hier zijn heel positief en vriendelijk. Iets bij kunnen dragen aan de maatschappij geeft me voldoening.

Luc: “Ik haal veel voldoening uit deze jobs. De grootste motivatie is de dankbaarheid van de mensen. En voor mezelf om een rol te blijven spelen in de maatschappij en het sociaal contact. Dat is voor mij heel belangrijk.”

Vrijwilliger worden
Wil je net als Vera en Luc starten als vrijwilliger voor het lokaal bestuur? Dat kan al heel laagdrempelig, wanneer jij daar zelf tijd voor hebt. Er zijn heel wat mogelijkheden bij verschillende diensten. Ontdek de opties via wuustwezel.be/vrijwilligerswerk of neem vrijblijvend contact op met vrijwilligers@wuustwezel.be of 03 667 61 58 (LDC Ter Wezel).

Peggy Verboven

Je hebt ongetwijfeld al eens iets van Peggy Verboven gelezen, in De Kijker of in ons infoblad W-tje bijvoorbeeld. Of in de bibliotheek tijdens de poëzieweek, die dit jaar op 25 januari van start gaat. Peggy houdt van schrijven. Ze schreef intussen al meer dan 1.500 gedichten en bracht drie bundels uit. 

Inspiratie vindt ze in haar liefde voor dieren en de natuur, bij dingen die ze voelt of bij talrijke evenementen in onze gemeente. 'Ik schrijf seizoensgebonden', zegt ze zelf. Zo verschenen in De Kijker al gedichten over de bloemencorso, over de lichtstoet en over een filmvoorstelling in open lucht op het domein Franciscanessen.

In het W-tje van februari kan je een uitgebreid interview met Peggy lezen. 

Warme Kaartjes

Wat zijn we trots op deze jonge helden! Al voor het vierde jaar op rij verkopen Bent, Fonne, Cisse, Rein, Nelles en Margo zelfgemaakte kaartjes.  Waarom ze dat doen? Voor hun vriendjes Lou en Sete, die allebei kampen met een zeldzame ziekte.

De kinderen verkopen de 'Warme Kaartjes' om het wetenschappelijk onderzoek naar de aandoeningen van Lou en Sete te ondersteunen. De opbrengst van de verkoop gaat integraal naar het Duchenne Parents Project (voor Lou) en LGD Alliance Belgium (voor Sete), organisaties die het geld gebruiken voor wetenschappelijk onderzoek naar de behandeling van deze zeldzame ziektes.

Wil je ook graag een setje Warme Kaartjes bestellen? Of meer weten over dit hartverwarmende initiatief?  Dan kan je terecht op www.warmekaartjes.be.

Actief Noord

Bjorn (18) en Thimo (15) zijn de piepjonge en enthousiaste krachten achter Actief Noord. Met Actief Noord brengen ze allerlei evenementen in onze regio in beeld. Die zelfgemaakte reportages publiceren ze op hun sociale mediakanalen op Facebook, Instagram TikTok en YouTube.

Bjorn en Thimo willen zo niet alleen tonen wat er allemaal leeft in onze streek, ze willen mensen ook samenbrengen. Contact, gezelligheid, verbinding... Daar is het om te doen bij Actief Noord. En daarvoor organiseren ze zelf ook evenementen, zoals hun Halloweenwandeling in domein Franciscanessen en hun Winterroutes.

Dit jaar reden ze al voor het vierde jaar uit met een versierde lichtwagen om iedereen langs de weg onder te dompelen in kerstsfeer en gezelligheid. Wij zochten hen op enkele dagen voor hun tocht door onze gemeente. Het resultaat kan je bekijken op onze sociale mediakanalen. 

Stenn Goetstouwers

“Een Ironman winnen was redelijk zot”

Triatleet Stenn Goetstouwers won in september de Ironman van Emilia-Romagna en plaatste zich zo voor het WK in Hawaï volgend jaar. Voor alle duidelijkheid: daarvoor moest hij 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en aansluitend een marathon lopen. En natuurlijk moest hij nog als eerste over de meet komen door de verzamelde wereldtop te kloppen. “Het was een beetje onverwacht”, herinnert Stenn zich zijn eerste Ironman-zege. “Ik hoopte op de top vijf. Winnen was redelijk zot.

En hoe ‘zot’ moet je zijn om aan triatlon te doen?

“Goh, ik denk dat iedereen aan triatlon kan doen. Je moet er niet echt zot voor zijn. Je kan er wel heel ver in gaan. Daar ben ik dan misschien een voorbeeld van. Maar je kan triatlon al laagdrempelig starten, met sprinttriatlons zoals de Sterke Peer bijvoorbeeld.”

Wat betekent triatlon voor jou?

“Wat ik er zo leuk aan vind is dat je je er helemaal in kan uitleven. Het is ook een sport waar je heel goed in kan worden door gewoon hard te werken. Het is niet zo dat de grootste talenten allemaal doorbreken. Het is een sport waar je uren in kan investeren en ergens kan geraken.”

Volgend jaar mag je naar het WK Ironman in Hawaï, een nieuwe mijlpaal?

“Ja, het wordt mijn eerste WK. Ik heb nog niet echt verwachtingen (lacht). Ik heb wel een doel in gedachten en daar ga ik naar proberen toewerken. Ik wil het er gewoon zo goed mogelijk doen. Een paar maanden later volgt het WK halve afstand in Taupo. Ik hoop mij de komende jaren nog zo vaak mogelijk te kunnen plaatsen voor WK’s. Er zijn daarbuiten ook nog mooie doelen. Ik denk dat het beste er nog zit aan te komen.”

Simon Van Mengsel

Mensen recycleren steeds beter

Laat het meteen duidelijk zijn: Simon Van Mengsel is een supervrijwilliger. Je hebt hem ongetwijfeld al eens vrijwilligerswerk zien doen in onze gemeente: voor de dienst toerisme bijvoorbeeld, of als chauffeur van de rolstoel-plateaufiets. Ook gaat hij regelmatig op pad met zijn bakfiets om zwerfvuil te verzamelen. Zo draagt hij bij aan een mooier en properder Wuustwezel.

“Ik rijd niet te rap. Want als je te rap rijd, zie je niets. En zo sta ik snel stil als ik iets zie liggen”, vertelt Simon tijdens zijn ronde langs Brekelen. “Je ziet dat er niet zo veel ligt nu, minder dan vroeger. Ik had eens twintig zakken op een maand tijd. Nu is het vooral pmd, blikjes en zo.” 

Je zegt dat je nu minder afval tegenkomt dan vroeger. Dat is een goed teken.
“Dat is natuurlijk goed nieuws. Ik vermoed dat mensen er iets bewuster mee bezig zijn en beter en beter recycleren. Die paar uitzonderingen, die moet ik nog bekeren.” (lacht)

Sta je er soms bij stil dat je het afval van anderen opruimt?
“Je mag niet denken dat het andermans afval is. Je moet gewoon denken dat je de straten proper maakt. Als je anderen begint te verwijten, dan stop je er beter mee.” (lacht)

Hoe vaak ben je bezig met zwerfvuil verzamelen? 
“Ik ben vrijwilliger. Ik rijd dus wanneer ik wil. Ik doe het als ik tijd heb, of wanneer ik er tijd voor maak. Als je tijd hebt, rijd je. Als ik naar de winkel ga met de bakfiets, dan kan ik onderweg ‘plukken’. Op mijn gewone fiets staat ook een bakje. Dan kan ik ook afval meenemen. Het is een goede bezigheid.”

Doe je het graag?
“Ik fiets graag met een doel. Maar als ik geen zwerfvuil vind, is het ook goed.”

Wie zoals Simon ook graag eens zwerfvuil te lijf gaat, kan daarvoor terecht bij de dienst duurzaamheid in het gemeentehuis. Zij kunnen helpen om dit praktisch te organiseren, denk aan het ophalen van volle afvalzakken. Of neem eens een kijkje op de website van Mooimakers.

Double-U

William Van den Buys. Doet die naam niet meteen een belletje rinkelen? Begrijpelijk, want je kent hem waarschijnlijk als Double-U. Onder dat pseudoniem is deze Wuustwezelse dj al jarenlang een vaste waarde in het uitgaansleven in onze regio én ver daarbuiten.

Het begon allemaal jaren geleden bij Deureind Kermis, maar ondertussen stond Double-U al op danswalhalla Tomorrowland én afgelopen week voor het eerst in het Sportpaleis. The sky is the limit voor dit dj-talent van eigen bodem!

Ingrid Boumans

Wie wel eens door z’n Facebook-tijdlijn bladert, heeft ongetwijfeld al de natuurfoto’s van Ingrid Boumans zien passeren. Meestal kleurrijke foto’s bij zonsopgang of -ondergang ergens in onze gemeente. Je kan het gerust haar handelsmerk noemen. Ingrid versloeg kanker, maar hield er wel lymfoedeem aan over. Wandelen en fotograferen heeft voor haar een haast therapeutische werking. “De natuur is ontzettend helend”, vertelt ze.

We zien op regelmatig je foto’s passeren. Het kan niet anders dan dat je er heel veel tijd in steekt.

“Ja, dat klopt. Dat is ook nodig, vind ik. Ik begin altijd op tijd te fotograferen. Je zou maar eens iets missen, hé. Veel mensen wachten tot de zonsondergang zelf. Ik wil er op voorhand zijn. Ik probeer er altijd een uurtje tot een halfuur voor de echte zonsondergang te zijn, want dan begint het al mooi te worden. Ik neem er mijn tijd voor. Dat is nodig, want ik wil niks missen. Ook na de zonsondergang blijf ik, want dan kan het nog wonderlijk mooi worden. Dan kijk ik naar de mooie lucht die elke seconde verandert.”

Jouw zonsondergangen kunnen op heel wat bijval rekenen van onze dorpsgenoten op Facebook. Word je er ook over aangesproken? 

“Soms wel. Als ik aan het wandelen ben voor een zonsondergang, bijvoorbeeld. Dan krijg ik wel eens de vraag of ik weer mooie foto’s aan het nemen ben. ‘We gaan ze straks wel op Facebook zien’, zeggen ze dan. Heel leuk dat ook anderen kunnen genieten van mijn foto’s.” 

Heb je favoriete plekjes om te fotograferen?

“De zonsondergang vind ik het mooist aan de poort van Koch. Het is heel mooi hoe je de zon achter de torentjes ziet schijnen. De bijzondere geschiedenis van de locatie trekt me ook aan. Ik ben hier misschien al honderd keer foto’s komen maken, ik doe het al jaren. Maar ook in de velden aan de Bredabaan tegenover Beersgat kom ik graag bij zonsondergang. De zonsopgang fotografeer ik dan weer het liefst tussen domein Franciscanessen en Beersgat. Of aan het Marum, daar is die ook heel mooi.”

Wat spreekt je zo aan in het fotograferen van zonsondergangen? 

“Het brengt rust met zich mee. Ik vind de lucht magnifiek. Elke zonsondergang is ook anders. Dat is telkens een verrassing. Wanneer je thuis vertrekt, weet je niet hoe de zonsondergang zal zijn. Je kan wel iets verwachten, maar je kan het niet zeker weten. Dat maakt het heel boeiend. Soms denk ik overdag al dat het een mooie zonsondergang wordt. Als ik dan toch thuisblijf, dan denk ik bij mezelf ‘zie je wel dat ik had moeten gaan.’”

Je maakt ook enkel foto’s van de natuur.

“Dat klopt. Als ik ga wandelen in de natuur, kijk ik onderweg naar alles wat ik tegenkom. Het moet puur natuur zijn voor mij. Ik heb niet graag gebouwen in mijn foto’s. Ik hou wel van speciallekes voor een goede compositie, zoals een cirkel in een poort. Als je je camera ervoor houdt, heb je wel een bijzondere foto. Vogels die overvliegen bij een zonsopgang of -zonsondergang zijn ook altijd heel mooi. Fotoshoppen doe ik trouwens ook niet, ik heb het zelfs niet op mijn computer.”

Hoe ben je begonnen?

“Ik ben 18 jaar geleden heel ziek geweest. Kanker. Met meerdere operaties, bestralingen en chemo’s. Daar heb ik lymfoedeem aan over gehouden aan mijn benen. Daarvoor moest ik dan heel veel beginnen wandelen. Met het wandelen heb ik de natuur op een andere manier ontdekt. Ik begon me te focussen op alle kleine details die je onderweg ziet. En de natuur is gewoon ontzettend helend. Het is een fantastisch geschenk. Je komt er helemaal van tot rust.”

Is het ook een soort therapie?

“Dat is het wel een beetje. Misschien ook om even te ontsnappen aan de werkelijkheid. Het is echt een passie geworden van mij. Toen ik lymfoedeem heb overgehouden aan mijn kanker, was ik natuurlijk eerst heel verdrietig. Ik ben echt door een rouwproces gegaan. Maar nu – het klinkt raar – ben ik het lymfoedeem dankbaar. Want zonder had ik misschien nooit onze wondermooie natuur ontdekt.”

Dat is een mooie, positieve kijk op zo’n dramatisch nieuws.

“Ik probeer in alles het positieve te zien. Als je iets akeligs meemaakt in je leven, moet je proberen toch nog naar lichtpuntjes te zoeken en je daaraan optrekken. Ik wilde niet blijven hangen in de slachtofferrol en wat mij was overkomen mijn leven laten bepalen. Dat vind ik belangrijk. Ook al draag ik dit, mijn ‘toetje’ na de kanker, voor de rest van mijn leven mee. Ik ben dankbaar dat ik er nog ben en dat ik mag genieten van de natuur.”

Itte en Gunter

Itte Theeuws en Gunter Loopmans zijn gepassioneerd door design, verlichting en meubels met een duurzaam verhaal. Samen runnen ze in de Nijverheidsstraat hun atelier en winkel Intter. Ze ontwerpen, maken en verkopen er decoratieve verlichting en meubelstukken uit gerecupereerde en gerecycleerde materialen. 

“Wij zijn begonnen in twee verschillende sectoren, afbraakwerken en interieurarchitectuur”, vertelt Itte. “Die komen nu samen in het ontwerpen en maken van design en verlichting uit gerecupereerd materiaal. Duurzaamheid speelt een belangrijke rol in wat we doen.”

Hoe lastig is de zoektocht naar geschikte materialen?

Gunter: “We gaan dikwijls heel ver, zodat we materialen hebben met een verhaal. Met gerecupereerd materiaal werken is dan ook heel belangrijk voor ons. Met een beetje fantasie kan je met de meeste zaken iets nieuws maken. Hoe verroest ook, met oude materialen kan je tof design maken.”

Itte: “Er zijn veel dingen die voor anderen rommel of afval zijn waar wij potentieel in zien. Maar soms zijn we op zoek naar bepaalde stukken hout die bijna niet te vinden zijn. Het gaat dan vooral om de afmetingen.”

G: “Vroeger in de afbraak gooiden we vaak dingen weg die ik nu goed zou kunnen gebruiken. Anderzijds heb ik er nu nog goede contacten die me soms bellen als ze iets interessants hebben liggen. Daar ben ik erg blij om. Zo kunnen we onze stukken ook betaalbaar aanbieden. Dat vinden we belangrijk. We willen dat ook jonge mensen bij ons terecht kunnen.”

Zien jullie meteen potentieel in afgedankte stukken?

Gunter: “Ik kan een stuk zien liggen waar ik dan direct aan begin om er bijvoorbeeld een toffe lamp van te maken. Maar soms zien we iets liggen met potentieel dat daarna drie jaar op een schap ligt. Dat moet dan wat rijpen. Het gebeurt ook dat we stukken ruilen met andere kunstenaars of creatievelingen. Die hebben vaak ook toffe dingen liggen.”

Wat creëren jullie het liefst?

Gunter: “Ik ben heel graag met verlichting bezig. Maar er is ook vraag naar onze meubels en tafels. Itte is heel sterk in het ontwerp ervan. Het is een heel boeiende job. Maar als ik mocht kiezen, dan ben ik vooral met verlichting bezig.”

Merken jullie de impact van tv-programma’s over design, restaureren, enz.? 

Itte: “Vooral sinds de lockdownperiode zijn mensen bewuster gaan nadenken over alles. Een par jaar geleden was maar een select publiek bezig met duurzaamheid en hergebruik van materialen. Dat zien we nu meer en meer bij een grotere groep mensen. Tv-programma’s zoals De repair shop helpen wel. Mensen zien zo ook dat niet alles weggegooid moet worden. Ze beseffen dat iets wat ze al hebben misschien ook een ander doel kan krijgen. Daar helpen we graag bij.” 

Gunter: “Wij hebben hard gewerkt om het HIB-logo van Unizo, Handmade in Belgium, te verkrijgen. We proberen lokale ondernemers en ambachten samen te brengen en samen te werken. Dat is gegroeid sinds de lockdown. Het werkt ook goed, merken we.”

Wat geeft jullie het meeste voldoening in jullie werk?

Itte: “De meeste voldoening halen wij uit het oplossen van een probleem voor iemand. Mensen zijn op zoek naar iets, maar weten niet goed hoe het eruit moet zien en waarvoor het moet dienen. Als we samen tot een ontwerp kunnen komen, het maken en afleveren dan is het heel leuk om te zien hoe blij ze zijn.”

Gunter: “Soms komen er ook mensen bij ons met een kapotte verlichting of een oud meubelstuk met sentimentele waarde. Als we die dan kunnen restaureren, is de dankbaarheid groot..”

Inias De Jonge

Inspirerende, creatieve en ondernemende Wuustwezelnaars zoeken wij al eens graag op voor een leuke babbel. Met plezier delen we de verhalen over hun bijzondere gave of passie. Want wij zijn #trotsopwezel en op al het talent dat in onze gemeente te vinden is.  

Inias De Jonge is zo'n ondernemende en creatieve Wuustwezelnaar. Een jaartje geleden richtte hij met Wuust een nieuw merk van fietskleding op. 'Wuust' van Wuustwezel en van het 'wuuste', wilde karakter van de sport. Wie met Inias praat over fietskleding, merkt meteen zijn gedrevenheid op en zijn aandacht voor kwaliteit, details en waarden als eerlijke handel, duurzaamheid en respect. 

Deze en andere inspirerende verhalen van Wuustwezelnaars publiceren we in een videoreeks op onze sociale mediakanalen. Een of twee keer per maand delen we een nieuwe video. Laat het ons gerust weten als je iemand kent met een bijzondere passie, creativiteit of ondernemingszin die ook graag zijn of haar verhaal deelt.

Nick Aerts

Onze dorpsgenoot Nick Aerts kroonde zich op 4 december tot wereldkampioen veldrijden voor G-sporters in het Engelse Ipswich. Het parcours was ongeveer 2,5 km lang met de gebruikelijke zandbak en enkele dwarsbalkjes.

Hoe heb je je voorbereid op dit wereldkampioenschap?
Ik doe mijn voorbereiding op mezelf, daarvoor ga ik meestal twee uur per week rijden op de Molenbergen. Daarnaast rij ik ook elke dag door weer en wind met de fiets naar het werk in Brasschaat.

Was je zenuwachtig bij de start van de wedstrijd?
Nee, ik stond uitgerust aan de start en was eigenlijk niet zenuwachtig. De verkenning voor de wedstrijd gaf me het vertrouwen dat het parcours me wel zou liggen.

Hoe verliep de wedstrijd?
Het was een snelle start. Er waren zeven deelnemers: een Amerikaan, een Brit, een Duitser, drie Nederlanders en ik als enige Belg. Ik reed als eerste het veld in en na ongeveer drie kwartier ook alleen over de streep. Tijdens de wedstrijd ben ik recht kunnen blijven. Veel valpartijen zijn er niet geweest, enkel de Amerikaan, maar die kon snel terug mee rijden.

Hoe heb je je deelname ervaren?
Ik heb op eigen tempo de wedstrijd gereden. Het was een gemakkelijke wedstrijd. In de eerste ronde had ik al een paar honderd meter voorsprong. Ook heb ik bijna iedereen gedubbeld, behalve de Amerikaan die nog voor me reed op twintig meter van de aankomst. Hij had deze wedstrijd al zes keer op rij gewonnen. Naast de Nederlanders kende ik geen andere deelnemers.

Jan Van den Kieboom

Op 5 december was het de Internationale dag van het Vrijwilligerswerk. En dus hebben we onze vrijwilligers in de bloemetjes gezet. Want als lokaal bestuur zijn we er trots op dat we mogen rekenen op de hulp van heel wat vrijwillige medewerkers. Jan Van den Kieboom (61) is een van hen. Hij is al drie jaar gemachtigd opzichter in de Kloosterstraat.

Jan, hoe ben je begonnen als gemachtigd opzichter?
Ik volgde een paar jaar geleden via de VDAB een toelichting over gemeenschapsdienst. Zo ben ik hier terecht gekomen. Het is mij zo goed bevallen dat ik het ben blijven doen. Intussen ben ik met pensioen en vind ik het een zinvolle manier om mijn dag te starten. Ik blijf het dan ook doen.

Hoe ziet jouw werk als gemachtigd opzichter eruit?
Ik sta elke ochtend vanaf vijf voor acht aan het kruispunt van de Kloosterstaat met het Gemeentepark, tot ongeveer kwart voor negen. Ik help de kinderen met oversteken en zorg bij donker weer ook voor verlichting zodat autobestuurders al van ver de oversteekplaats kunnen zien en weten dat ze vaart moeten minderen omdat er kinderen zijn.
Verder zorg ik voor de nadarhekken in de straat. Alles draait om veiligheid. We moeten ervoor zorgen dat er geen ongelukken gebeuren.

Een gemachtigd opzichter zorgt voor meer veiligheid op straat.
Dat kan je wel stellen, vooral in deze donkere dagen. Je merkt ook dat jongere kinderen soms wat onzeker zijn in het verkeer. In dat opzicht is het erg nuttig dat er een gemachtigd opzichter is om hen te begeleiden.

Heb je veel contact met de fietsers en voetgangers die hier de straat oversteken?
Ja. In het begin ken je niemand, maar je bouwt een zekere band op met de mensen. Dat contact vind ik aangenaam. Ze zijn ook erg dankbaar, dat heeft me verrast. Het geeft me een heel goed gevoel.

Zou je het aanbevelen, gemachtigd opzichter worden?
Zeker. Het is misschien een stap in het onbekende: Je weet niet waar je gaat staan en of je het goed gaat doen. Maar je rolt daar vanzelf in. Ik zou iedereen kunnen aanraden om het eens uit te proberen.
Het is ook een vorm van geven. Dat is misschien mooi uitgedrukt, maar je doet iets voor de gemeenschap. Maar je krijgt er ook iets voor terug. Je bent met iets zinvols bezig.

Het wordt stilaan kouder. Sta je hier door weer en wind?
Wij staan hier altijd. De minder mooie dagen nemen we erbij. Daar heb ik echt geen moeite mee.

Noortje Aernouts

Steeds meer mensen gaan Bewegen op verwijzing. Er zijn ook steeds meer gezondheidswerkers die mensen kunnen doorverwijzen naar een coach. In onze gemeente kan je hiervoor terecht bij Noortje Aernouts.

Dag Noortje. Jij bent de BOV-coach oor Wuustwezel. Waarvoor kunnen de mensen terecht bij jou?
Eigenlijk kunnen heel veel mensen terecht bij een BOV-coach. Mensen die lang niet meer hebben bewogen en niet goed weten hoe er terug aan te beginnen. Of mensen die vaak en lang stilzitten en op zoek zijn naar een beter en actiever ritme om het zitten te minderen. 
Ook als je op zoek bent naar een vereniging of groep om bij aan te sluiten, helpt de coach je op weg ernaartoe. Of als je om gezondheidsredenen meer wil bewegen. Veel mensen willen zich fitter, gezonder of actiever voelen. 
Je hebt wel een verwijsbrief nodig om een traject bij de beweegcoach te kunnen starten.

Kan je zelf een afspraak maken?
Dat kan zeker! Er zijn verschillende opties: Je kan bellen naar de coach, maar je kan ook een sms naar de coach versturen, dan belt die zelf terug. 
Verder kan je een mail sturen naar wuustwezel@bewegenopverwijzing.be of online een afspraak inboeken via www.bewegenopverwijzing.be

Hoe verloopt een sessie?
Bij een kennismakingsgesprek gaan we op zoek naar jouw eigen interesses, bekijken we hoe jouw dagelijkse ritme eruitziet. Zowel op het werk, thuis als in de vrije tijd wordt er gekeken hoe actief je de tijd invult.
We bekijken motivatie, eventuele medische aandachtspunten, beweeggeschiedenis. Uit het gesprek maken we een beweegplan op dat je mee naar huis neemt en waar je zelf mee aan de slag gaat. In opvolggesprekken bekijken we weer samen hoe dit loopt, hoe jij je er bij voelt en we passen aan waar nodig.
Bedoeling is dat jij na verloop van tijd kan aangeven dat er echt iets veranderd is, dat je actievere gewoonten hebt kunnen inbrengen in jouw dagschema en dat je zelf verder kan op de actievere weg.

Wat is veranderd het voorbije jaar?
Sinds dit jaar zijn er heel veel gezondheidsmedewerkers die mensen kunnen doorverwijzen. Zowel kiné’s, diëtisten, specialisten, podologen, apothekers, thuisverpleging, psychologen, maatschappelijk werkers en sociaal assistenten. Zo proberen we de weg naar bewegen zo kort en gemakkelijk
mogelijk te maken.

Nikki Aernouts

Als vrijwilliger bij de brandweer heb je zeker een brok motivatie nodig. Het is een spannende uitdaging waar je zoveel voor terugkrijgt, vertelt Nikki. Een interview met een sterke vrouw, die boordevol motivatie zit als beginnende vrijwilliger bij de brandweerfamilie van Wuustwezel.

Nikki Aernouts is 25 jaar en is van beroep vrachtwagenchauffeur. Ze heeft heel regelmatige uren en is in de namiddag vaak beschikbaar. “Daarom is mijn job dus ideaal te combineren met vrijwilliger bij de brandweer.”

Hoe lang ben je al bij de brandweer?
Ik zit nog niet echt bij de brandweer, momenteel zit ik in de eerste week van mijn stageperiode. Voordat je in die stage terechtkomt moet je eerst slagen in een aantal theoretische-, handvaardigheids- en fysieke proeven. 
Daarna ben je klaar voor uw stageperiode, deze duurt zo’n twee jaar. Als eerste moet je op bepaalde zaterdagen lessen volgen. In deze lessen worden stevige brokken theorie meegegeven. Waar dan ook examens van gemaakt worden. Ook zul je kijkstages hebben. Zo heb ik al een brandoefening mee mogen gaan bekijken. Dit gaf mij een extra motivatie om er helemaal voor te gaan.

Hoe heb je die fysieke proeven ervaren?
Eerlijk gezegd had ik die proeven toch wel wat onderschat. Ik moet ook een fysieke proef herkansen, daar moet dan altijd nog een half jaar tussen zitten waardoor het wat langer kan duren. In de tussentijd heb ik veel kunnen trainen met een personal coach. Door de brandweer ben ik eigenlijk een beetje verplicht om mijn conditie op punt te houden, dus dat is natuurlijk mooi meegenomen voor mijn gezondheid. 

Is bij de brandweer gaan iets dat je al sinds jongs af aan wou?
Het is niet direct een kinderdroom, maar wel iets dat mij altijd al heeft aangesproken. Ik hou wel van uitdagingen en zo mensen kunnen helpen, is natuurlijk nog beter. Iets dat spannend is en uitdaging geeft, spreekt mij aan. Dus toen ik me kandidaat stelde voor bij de brandweer, was er eigenlijk  niemand in mijn omgeving echt verbaasd. Ze zagen mij dit allemaal gelijk doen.

Bij de brandweer moet je toch altijd klaar staan voor het onverwachte, hoe ga jij met die onzekerheid om?
Omdat ik nu in mijn stageperiode zit kan ik nog niet echt opgeroepen worden, maar ik denk dat dit het juist zo spannend maakt. In de brandweerkazerne is altijd wel iets te doen en als je niet in de brandweerkazerne bent, kun je je zeker ook wel bezighouden met andere dingen.

Tot slot: De brandweer is toch een mannenwereld, hoe ervaar jij dat?
Ik ben het sinds jongs af aan al gewoon om mijn mannetje te staan, ik kom namelijk uit een gezin met enkel broers en ook in mijn beroep is je eigen mannetje staan zeker belangrijk. Soms heb ik zelfs meer praat bij als de mannen en ik laat mij zeker niet doen. Bij de brandweer wordt iedereen gewoon gelijk behandeld. Ze zien je daar als mens en niet als man of vrouw.
Als brandweerman of -vrouw offer je een deel van je vrije tijd op om mensen te helpen, te redden. Je krijgt niet enkel een vergoeding terug, maar ook zoveel dankbaarheid van de mensen en een goede sfeer in de brandweergroep. Je zult dus behoren tot de warme brandweerfamilie.

Senne Poppelaars

Waar je liefst gefotografeerd wordt, vroeg fotografe Floor aan Senne. “In mijn basketkamer”, was het antwoord van basketfreak Senne Poppelaars (17 jaar). Een gesprek over zijn beperking, over zijn passie voor basketbal, over graag óveral bij zijn maar vooral over zijn ambassadeurschap voor de eerste Wuustwezelse Marathon for Hope.

Op 14 mei is het de eerste Marathon for hope. Jij bent één van de ambassadeurs. Waarom heb je toegezegd?
Omdat die staprobots geweldig zijn. Echt goed dat kinderen die niet kunnen wandelen via die robots de kans krijgen om toch het wandelen te ervaren. Is echt belangrijk. Marc Herremans (de organisator) ken ik redelijk goed maar toch was ik nog erg verrast dat ze het aan mij hebben gevraagd.

Wat houdt dat in om ambassadeur te zijn?
Uiteraard zelf aanwezig zijn en het mee promoten via sociale media. Ook hebben ze me gevraagd om een bericht te schrijven en dat te richten aan mensen die lopen. Bedoeling is om hen, door mijn verhaal, te motiveren mee te doen.

Hieronder volgt een deel van Senne z’n boodschap aan de sportievelingen in onze gemeente:
Ik ben geboren met de fysieke beperking AMC. Hierdoor staan mijn handen en voeten krom en zit ik dus in een elektrische rolstoel die ik bestuur met mijn kin. Cool hé!
Omdat ik zelf nooit zal kunnen stappen, wil ik dat anderen deze ervaring wel kunnen meemaken. Daarom betekent de AFH revalidatieweide veel voor mij.  
Eén van mijn favoriete quotes is: ‘the moment you give up is the moment you let someone else win’. Ik versta hieronder dat je nooit mag opgeven!

Zelf ben je helemaal gek van basketbal toch?
Ja absoluut! Ik ben grote fan van de Antwerp Giants. Elke wedstrijd ga ik kijken en onlangs heb ik er zelfs stage kunnen lopen. Heb dus trainingen kunnen bijwonen en alles goed kunnen observeren.
Buiten de Giants ben ik fier dat we in Wuustwezel een speler hebben op het hoogste niveau. Mattias Paelinckx speelt bij Kangoeroes Mechelen. Als hij tegen de Giants speelt mag hij van mij een heel goede wedstrijd spelen zolang de Giants maar winnen. (lacht).

Nóg beter zou zijn dat hij bij de Giants komt spelen dan?
Ja, ik hoop van wel. Dat zou ik héél plezant vinden !

Je droomt van een carrière als coach he?
Ja. Na het middelbaar ga ik in Turnhout daar ook echt opleiding voor volgen. Nu ben ik hulpcoach bij de U12 van basketbal Wuustwezel maar dromen doe ik dus van hogerop te geraken in de wereld van basketbal.

Tot slot: op 14 mei is het dan de grote marathondag. Er is voor iedereen wat wils: van een estafettekoers waarbij je 10.5 km loopt, maar ook een halve en hele marathon. Voor zij die twijfelen: waarom moeten ze toch meedoen Senne?
Ze moeten meedoen zodat we samen kinderen die niet kunnen wandelen de kans geven om dat wél te doen. Door zo’n staprobot. En als je niet kan meedoen: kom dan sowieso supporteren!

Lotte De Clerck

Lotte De Clerck (22) is dé nieuwe ster van hitserie #LikeMe en heeft een warme band met onze gemeente. “Mijn vader is hier opgegroeid en nu is ‘ons Moeke’ mijn grootste supporter.” Die Moeke is niemand minder dan de 87-jarige Ria De Clerck die de allereerste vrouwelijke schepen in onze gemeente was. “Moeke was even badass als mijn personage Emma”, lacht Lotte. Een interview met twee straffe dames.

Lotte, je hebt dus een band met Wuustwezel?
Lotte: “Ja hoor. Naast de familie die hier woont heb ik warme herinneringen aan de Bloemencorso waar je me steeds op de tribune kan vinden. Ook GC Kadans bezoek ik regelmatig voor een toneelvoorstelling en de kermis aan het gemeentehuis is ook een plek met leuke herinneringen. In Kadans hangt trouwens een foto waar ik opsta. Toen ik 15 jaar oud was mocht ik zingen op Concordia Pronkt. Super coole ervaring, tachtig muzikanten, volle zaal.”

Je speelt een stoere madam in #LikeMe. Maar wist je dat je moeke in haar tijd ook best stoer was? Ze doorbrak het stereotiep beeld dat politiek enkel iets voor mannen was.
Lotte: “Pas toen ik wat groter was hoorde ik de verhalen. Op het moment dat ze haar politieke carrière beëindigde was ik nog maar vier jaar. Maar ze was als eerste vrouw dus ook een beetje de badass van de Wuustwezelse politiek”, lacht ze. 

Ria: Toen ik in 1983 schepen werd was ik echt één van de allereerste vrouwen in de verre regio die de sjerp mocht dragen. In die tijd was het inderdaad echt een mannenwereld. Twintig jaar lang ben ik schepen geweest voor de mensen van Wuustwezel. 

En nu staat de kleindochter in de schijnwerpers. Heb je gekeken Ria?
Ria: Ja hoor ! De eerste twee seizoenen heb ik niet gezien want waarom zou een 87-jarige naar #LikeMe kijken. Maar nu, nu kijk ik elke week. Ik moet wel”, lacht ze.
“Als je ze op televisie bezig ziet als Emma is ze toch helemaal anders dan Lotte hoor. Ze is er eerder het tegenovergestelde. Daar iedereen even de les gaan lezen…”
Lotte: “Maar zo ben ik niet in het echt he Moeke?”
Ria: “Nee en je had me gewaarschuwd. Ik weet het ondertussen al bijna twee jaar en heb dus goed kunnen zwijgen. Binnenkort trek ik naar het Sportpaleis om haar daar aan het werk te zien.

Lotte, waar droomde je als jong meisje van?
“Altijd heb ik van zingen en acteren gedroomd. Je wilt niet weten hoe vaak ik auditie heb gedaan om steeds een ‘neen’ te krijgen. Maar door vol te houden, door musicalstages te volgen en overal auditie te blijven doen ben ik bij de musical Annie geraakt. Daar heb ik kunnen proeven van zingen en
acteren samen.
Ondertussen heb ik vooral liedjes ingezongen. Zo kan je m’n stem horen in Sing 2 (Lotte is er de stem van Porscha), zing ik in Frozen als de kleine Anna het liedje ‘Kom maken we een sneeuwman’. Heel leuk maar het gaat vrij onopgemerkt voorbij.
Nu meedoen met #LikeMe is dan een droom die uitkomt. Nu ik heb mogen proeven van die combinatie zingen/ acteren weet ik al dat het naar méér smaakt.”

Alles is al opgenomen dus kan jij ons nu vertellen wat er nog komen gaat?
“Nope. (lacht) Daar moet ik echt over zwijgen. Gewoon kijken ! Maar het klopt dat het hele seizoen al is opgenomen. Binnen een paar weken beginnen de repetities voor het Sportpaleis. Qua debuut kan dat wel tellen om meteen daar te staan. Laat ons hopen dat Corona geen roet in het eten gooit.”

Wat zou je adviseren aan meisjes die dromen van wat jij nu doet?
“Vooral nooit opgeven, je droom blijven najagen ! Dus audities doen en blijven doen, steeds ook feedback vragen zodat je weet waar je aan moet werken. Blijven werken, blijven proberen en dus nooit opgeven!”

Petra Larosse

Het gebeurt niet alle dagen dat een inwoner van onze gemeente een prijs krijgt in het Europees Parlement. Petra Larosse werd gelauwerd voor haar bijdrage aan PAARS. Daar moeten we meer over weten. 

Petra, je hebt je schouders gezet onder enkele mooie initiatieven. Vertel eens?
Het is eigenlijk toeval dat ik in de holebi- en transgenderwereld ben gerold. Tot enkele jaren geleden had ik daar geen enkele feeling mee, zoals de meeste mensen waarschijnlijk. Dat is compleet veranderd toen onze zoon vertelde dat hij homo is.
Zelf hebben we daar nooit een probleem van gemaakt, maar ik merkte wel dat de acceptatie van holebi’s nog steeds moeilijk ligt. De jongeren worstelen dikwijls ontzettend met hun geaardheid en aarzelen om daarover met hun familie te praten. Ze willen hun ouders niet teleurstellen. Maar
onze kinderen nemen ons toch ook zoals we zijn? Aanvaarding begint in het gezin.
Dat bracht me ertoe om in overleg met de Vlaamse LGBT+koepel een inititiatief op te starten. Zo ontstond de vereniging Trotse Ouders. 
Daarnaast wil ik met acties en activiteiten zorgen voor meer begrip, verdraagzaamheid en respect voor holebi’s. Om dat op een grote schaal mogelijk te maken, kwam ik uiteindelijk bij de paarse campagne terecht. 

Kan je daar iets meer over vertellen?
De paarse campagne is elf jaar geleden ontstaan in de Verenigde Staten, toen pestgedrag enkele holebi-jongeren tot zelfmoord had gedreven. Een vijftienjarig meisje riep haar medescholieren op om paars te dragen, als teken van solidariteit met LGBT-jongeren. Ze koos de kleur paars omdat dat een kleur is uit de regenboogvlag, die kracht en moed symboliseert. Die heb je nodig om op te komen voor jezelf en te zijn wie je bent. De oproep werd massaal opgevolgd en sindsdien doen er elk jaar miljoenen mensen mee en kreeg het initiatief ook navolging bij ons.

Wat houdt de campagne in Vlaanderen in?
In Vlaanderen heet de campagne gewoon PAARS. Op 17 mei is het Internationale Dag tegen Holebifobie en Transfobie en dat is een gelegenheid om paars te dragen. Tegelijk maken we het holebi- en transgenderthema beter bespreekbaar en organiseren we verbindende activiteiten. 
Momenteel doen er zo’n 200 secundaire scholen mee, naast alle Nederlandstalige universiteiten en hogescholen in Vlaanderen en Brussel. Afgelopen editie kwam de campagne voor de eerste keer ook in het lager en kleuteronderwijs en in de jeugdbeweging. Sinds 2019 wordt de campagne
eveneens verspreid in het Europees Parlement.
Tot september was ik jarenlang vrijwillig coördinator van PAARS. Onlangs hebben we het inititatief overgedragen aan Wel Jong, de grootste jongerenorganisatie van het land. Op die manier kan de campagne blijven groeien. 

Onlangs was je met PAARS de Belgische winnaar van de Europese Burgerschapsprijs 2021. Wat betekent dat voor jou? 
Ik was eerst en vooral verheugd dat de campagne op die manier opnieuw in de belangstelling kwam. Mijn grote droom is om de campagne op termijn in zoveel mogelijk Europese lidstaten te krijgen.
Uiteraard was het ook een fijne erkenning dat we goed bezig zijn. De symbolische prijs wordt gegeven als onderscheiding voor de bijdrage aan Europa.

Ook in Wuustwezel trek je mee aan de kar. Het bestuur heeft drie regenboogzebrapaden laten aanleggen. Hoe is dit verlopen?
Met de drie regenboogzebrapaden geeft Wuustwezel het krachtig signaal dat iedereen er welkom is, maar er is ook een actieplan aan verbonden. Dat dit over mijn thuisgemeente gaat, geeft het voor mij een extra dimensie. 
Het lokaal bestuur steunt ook elke deelnemende school op haar grondgebied door een gratis PAARS campagnepakket aan te bieden. Stella Matutina nam vorig jaar voor de eerste keer enthousiast deel en volgend jaar zou ook Basisschool Triangel aansluiten.
Uiteraard hoop ik dat tegen volgende editie zoveel mogelijk scholen in en rond Wuustwezel meedoen aan PAARS, van het kleuter- en lager onderwijs tot het secundair onderwijs, maar ook de jeugdbewegingen kunnen een aangepast pakket ontvangen. Iedereen hoort erbij!